Współistnienie

Moje fotografie z cyklu „Współistnienie” nie są dokumentacją miejsc. To obrazy powstałe z perspektywy top‑down, w której świat traci swoje nazwy i funkcje. Plaża staje się linią, pole  plamą koloru, a droga rysunkiem.
Z góry codzienność odsłania swoje warstwy: ziemię i wodę, światło i cień, geometrię i przypadek. Nie jest to opowieść o tym, co widać, lecz o tym, jak współistnieją ze sobą rytmy i struktury.
Każdy kadr jest efektem ubocznym obserwacji, fragmentem codzienności, który w tej perspektywie przemienia się w coś innego: abstrakcję, emocję, strukturę. Nie chodzi o szybkie rozpoznanie, lecz o zatrzymanie się i poczucie napięcia między porządkiem a chaosem.
Fotografia z drona staje się narzędziem innego spojrzenia. To próba pokazania, że krajobraz nie jest tylko przestrzenią, ale także emocją, rysunkiem i rytmem.